Dit werd me gisteren gevraagd toen ik de supermarkt uitliep. Voor me stond een wat oudere man. Hij had oude en vuile kleren aan, een baard met viezigheid er in. Hij rook naar vanalles en nogwat, hij was nogal verkouden. Deze man zocht een slaapplek voor de avond. Het was een duidelijk en concrete vraag.
Om me heen stonden mn jongste kinderen, ze keken vol verbazing naar de man en naar mij. Ik stond met een mond vol tanden. Ja ik help graag mensen en ik heb een bed/kamer in huis over vanwege de oudste zoon die inmiddels elders woont. Ik had gewoon ja kunnen zeggen, ik had deze man kunnen helpen aan een slaapplaats, ik had het goede voorbeeld kunnen geven aan mijn kinderen.
Wat hoorde ik mezelf zeggen... sorry meneer, dat kan niet. Misschien kunt u naar het leger des heils in de stad, daar is nachtopvang.
Ik liep verder met mijn volle boodschappentas en voelde me behoorlijk rot. Ik had iemand die hulp nodig had geweigerd. Ik had hem makkelijk kunnen helpen. Maar de man zag er verwaarloosd uit, hij rook naar alcohol, ik had hem een bed kunnen aanbieden voor 1 nacht, en dan? Morgen had hij hetzelfde probleem.
Als snel gingen de kinderen vragen stellen. Ik zei..mama had die meneer eigenlijk moeten helpen. Wij hebben een groot huis en die meneer heeft niets. De jongste zei gelijk dat hij de meneer niet in huis wilde hebben. Waarom? Omdat het ons huis is en de meneer zelf een huis moest zoeken.
Maar stel nou dat ik degen ben die daar verwaarloosd rondliep, dan zou ik ook graag geholpen willen worden. Ik vind het zo moeilijk, ik wil met alle liefde anderen helpen maar ik heb geen idee wat ik mezelf op de hals haal door zo iemand een nacht in huis te nemen.
Zojuist werd ik wakker gemaakt door mijn zoontje, het eerste wat hij me vroeg was, die meneer heeft hier toch niet geslapen he. Het had behoorlijk indruk op hem gemaakt.
Om mezelf weer van een betere kant te laten zien gaan we vanmiddag langs bij onze vorige buurvrouw, ze is inmiddels 96 en kan vast wel wat hulp gebruiken.